Nordic Walking stokken
De eerste keer dat ik van het bestaan van Nordic Walking hoorde, is jaren geleden tijdens een vakantie in Oostenrijk. Bekenden uit het dorp, waar ik al vele malen was geweest, passeerden dagelijks met ferme pas mijn appartement. Zelfs op afstand was te zien dat hen dat goed had gedaan: zij waren vele kilo's kwijt.
Terug in Nederland bleek de sport ook hier snel terrein te veroveren. Met Sinterklaas stonden de Nordic Walking Stokken op mijn lijstje, en tot mijn grote vreugde kon ik mij na pakjesavond de trotse eigenaresse van twee prachtexemplaren noemen. Via een kennis leerde ik de kneepjes van het Nordic Walken en daarna ging ik alleen op weg. Hoe het kwam, weet ik niet, maar het voelde heel anders dan ik had gedacht. Waarschijnlijk keek niemand ervan op, en toch voelde ik me bijzonder ongemakkelijk. Wat in Oostenrijk heel stoer had geleken, gaf me hier het idee echt middelbaar te zijn. Zo belandden mijn prachtige stokken in een hoekje.
Twee jaar geleden ging ik met mijn gezin weer eens op vakantie naar Oostenrijk en nu leek daar elke toerist ineens met de Nordic Walking stokken onderweg te zijn. Van verre hoorden we ze komen: tik, tik, tik. We maakten er grapjes over, we begonnen het getik ergerlijk te vinden, ik nam me echt voor om me nooit meer met die stokken in te laten. Tot dit jaar. Samen met zoon en dochter liep ik in de bergen en ja hoor, ze waren er weer: tik, tik, tik. Opnieuw maakten we grapjes, het irriteerde ons als we in soms ademloze stilte opnieuw getik hoorden naderen, maar toen kwam het moment dat wij tijdens een wandeling op een rotsachtige plek stuitten, diep uitgesleten door het water. Daardoor was een brede kloof ontstaan, ook nog eens omringd door talloze losse stenen. Jaloers keken wij naar een paar wandelaars, voorzien van Nordic Walking stokken, die met enige moeite die kloof wel wisten te overbruggen. Wij bekeken de zaak van alle kanten en kwamen tot de conclusie dat het zonder stokken onverantwoord zou zijn. Er zat niets anders op dan om te keren. Dat was het moment, waarop ik besloot dat mijn stokken hun langste tijd onder het stof hebben gehad. Volgend jaar mogen ze mee: tik, tik, tik.
